Er is een deel van mij dat ontzettend veel heeft met Atlantis en de mystieke krachten van dit eens zo majestueuze eiland. En er is weer een ander deel van mij dat zich er gewoonweg niet mee bezig wil houden. En daar word het interessant, vind ik zelf. Want wat is het waar ik tot word aangetrokken en wat mij tegelijkertijd op afstand houdt?

Mede lichtwerkers zijn ook bezig met het Atlantisbewustzijn en wat hun rol was in die tijd. Hierdoor word de drempel voor mij wat lager, maar nog voel ik een sterke tegendruk. Omdat ik normalerwijs altijd mijn onderbuik gevoel volg(met verlangens en beslissingen) heb ik dat nu ook gedaan. Stiekem vooral omdat dat lekker voelt, de macht hebben om dingen van je weg te schuiven, alsof ze er gewoon niet meer zijn. Tijd leert dat het altijd blijft terug circuleren en dat jij dan wel een keus hebt, de keus om te kiezen wanneer je er aan begint en niet de keus óf je er aan begint. Dat laatste kan overigens prima, wanneer je wilt stagneren in je groei hier op Aarde.. ik sluit mij liever aan bij de groep die uitdagingen wél aan durven te gaan.

So here I go.

Er staan vier meditaties voor me klaar. Vier krachtige meditaties die me wellicht zullen leiden naar een herinnering of het bewustzijn dat in Atlantis de norm had. Uit de positieve verhalen van anderen die het hebben beluisterd kan ik mijn weerzin niet voeden.

Mijn lichaam en mijn dochter weerspiegelen mijn uitstelgedrag en ik wil niet op deze manier verder in dit zelfgecreëerde donkere bestaan. Dus ik moet er aan geloven en ik heb besloten om de meditatie aan te zetten als ik op bed lig, zodat ik kan wegdoezelen. met mijn twee prachtig zachtblauwe atlantis stenen zet ik de audio aan:

Meditatie 1:

Over het harmoniseren van de chakra centra en het verbinden. Ik zou de hele meditatie niet kunnen verwoorden want ik ben halverwege een aantal keer en voor het einde in een diepe slaap geleid.

Het was echter alles behalve een ontspannende slaap. De hele nacht kreeg ik golven over me heen van Atlantis-stukjes. Alsof ik in een paar uur tijd de héle herinnering aan de val van Atlantis heb moeten herbeleven. Ik was er echter wel als mijzelf (Amber) en ik snapte niet wat er gebeurde er was geen inleidend verhaal, de hoofdkarakters werden niet aan mij voorgesteld zoals in een goede actiefilm. Nee dit was actie, dit was hartslag boven de 200, een komen en gaan van mensen en figuren die niets dan slechts met zich mee brachten. Ik zocht maar naar de goedheid van hun hart alsof het iets tastbaars was dat ik kon vinden en hen kon laten zien zodat ze zouden stoppen met de ravage die ze aan het aanrichten waren. Maar mijn hopeloze pogingen tot bezinning mochten niet baten. De samenleving en eenheid die voelde als mijn vertrouwde coconnetje werd wreed uit elkaar gescheurd en de wezens die zich luidruchtig een weg baanden door al het moois van Atlantis stonden ver uit verbinding en ver weg van de liefde. Het was alsof ik in mijn droom aan het dromen was, althans dat hoopte ik.

Al snel kwam ik erachter dat ik mij op een veilig plekje kon verstoppen en meekijken naar wat er daadwerkelijk gebeurde. De vredig en gekleurde hemel werd donker en de lucht voelde aan alsof het -20 graden was. Het hele tafereel was pijnlijk en ik begreep het niet. Ik keek en ik keek en ik probeerde mij te verbinden en antwoorden te halen zoals ik vaker deed wanneer ik mij dienstbaar opstelde aan moeder Aarde, maar het lukte mij maar niet om te begrijpen hoe dit nu aan het gebeuren kon zijn?! In alle chaos had ik niet opgemerkt dat een vriendin hetzelfde plekje had gevonden en mij in de armen vloog. Oh wat was dit een fijne herkenning twee zielen die uit niets anders bestonden dan licht en liefde. De aanwezigheid van een ander lichtje maakte dat er in deze vers gecreëerde duisternis een baken van licht begon te schijnen. We waren nu niet meer onzichtbaar en voordat we konden bedenken dat we zouden moeten vluchten werd de deur opengegooid. Daar kwamen een zestal wezen binnen, de één duidelijk hoger in de hiërarchie dan de ander.

Ze pakten me beet en ik voelde de vloer genadeloos tegen me wang aandrukken nadat ik een klap maakte naar de grond toe. Ze waren druk in de weer en ze raakten me aan maar het voelde niet alsof ik werd aangeraakt. Ver van de manier waarop ik eens zo teder en vreugdevol ben aangeraakt, in samenhang met toestemming als vanzelfsprekend. Maar dit voelde als onuitgenodigd en vies. Ik was er bij, maar ik was er niet bij, bijna alsof dit zich afspeelde terwijl ik mijn lichaam niet behuisde.

De wezens spraken over dat ze onze boten zouden platbranden, niemand zou hun gezag ondermijnen en als straf dat wij niet op onze post waren gebleven, waar ze ons makkelijk hadden kunnen vinden moesten wij een boetedoening ondergaan.

Het ene wezen maakte zich klaar om de straf uit te delen en de andere, wat nerveus die noemde op wat we allemaal konden verwachten als wij niet zouden gehoorzamen naar de nieuwe wetgeving en macht: een afgezaagde teen, een dag en een nacht in eenzame opsluiting, een soort koe label vastgeniet aan het oor. Dit was allemaal zó onwerkelijk dat ik de rest niet meer heb gehoord.

Ik keek naar een poster aan de muur en even voelde ik me trots en weer verbonden met wie ik was. Het was de poster van de avonturiers, die de hele wereld over vaarden met hun boten. Er is een naam voor deze groep maar die is me nog niet te binnen geschoten. Één van de liefdeloze holle wezens zag mijn bewondering en greep mijn gezicht vast om het naar zich toe te draaien. “Die avonturiers van jullie zijn niet meer, het is niet langer toegestaan om zonder de instructies van de Hoge Orde de zee op te gaan of waar dan ook.” Mijn vriendin die inmiddels haar boetedoening had ondergaan fluisterde me zachtjes en vlug terwijl ze rouwde om haar afgezaagde teen het gerucht toe dat er nog één schip vrij rondvaart, deze hebben ze niet te pakken gekregen en die vaart rond met een zevental die samen het Verzet vormen. Weer kwam dat gevoel en die herinnering van trots en verbinding naar boven maar dit werd snel afgekapt door de scherpe pijn van mijn teen die nu bloedend van mij wegrolde.

Er was teveel gebeurd om mij te realiseren wat er verder fysiek met mij gebeurde. Maar deze herinnering vergeet ik nimmer meer “het moederloos verloren gevoel van wreed afgescheurd te worden van de navelstreng”

Ik voel me alleen en onderdrukt. Maar één ding weet ik zeker: ik wil me aansluiten bij het verzet!

The morning after

Ik werd wakker uit deze droom(lees nachtmerrie) en ik was nog moe, misschien nog meer dan voor ik de meditatie audio aanzette en in slaap viel.

gedurende de dag kon ik mijn draai niet vinden. ik zat laag in de energie. In vier gelegenheden heb ik mij aangepast aan de ander, aan iets wat voelde als groter dan mijzelf. Tien postzegels terwijl ik er maar vier wou, het postkantoor niet ondermijnen. Een energieleverancier aan de deur een afspraak met mij laten maken over mijn energie gebruik, terwijl ik dit niet nodig heb, maar je kunt maar beter géén nee zeggen.. Wat is dit toch? Wat gebeurd er met mij? Ik sleepte me zelf de dag door en wilde eigenlijk het liefste terug mijn bed in kruipen om dit keer écht bij te slapen, Maar mijn dochtertje liet mij dit niet toe en we kwamen beiden moeizaam en snotterend de dag door tot een uur of 3 in de middag waarin ik eindelijk ‘mocht’ bijkomen en in een diepe slaap ben gekomen tot 5 uur. Eenmaal ontwaakt uit deze slaap kon ik het verband leggen met wat er in Atlantis is gebeurd, wat ik heb ontdekt in mijn herinneringen en wat er nu met mij gebeurd.

Ik draag de grote angst met mij mee dat de grond onder mijn voeten vandaan zal worden getrokken. Ik durf geen hartsverbindingen aan te gaan omdat ik van mijzelf niet mag thuis komen voor het geval dat dit thuis dan weer ruw van me word afgenomen en ik word gestraft voor mijn ‘daden’. Ik pas mij liever aan dan dat ik anderen de kans geef om mij ergens op te pakken.

23:44 16/12/2016

Einde inzicht. Tijd voor meditatie 2