De sluipego in het collectief bewustzijn

Er zijn vele forums, platformen en groepen waarbij sensitieve en bewuste jongeren zich aan kunnen sluiten. Samen vormt dit een collectief bewustzijn waar je laagdrempelig kunt onderzoeken, anderen ontmoeten en meepraten over aansluitende topics.

Er zijn mensen die vragen stellen over gevoelige kwesties en laten zich inspireren door ervaringen van anderen. Er zijn ook mensen die willen inspireren en een soort leidersrol op zich nemen om te laten zien hoe het moet (en niet anders).

Alles wat hier gepost word komt vanuit een onderliggende intentie.. natuurlijk, dit is immers met alles zo. Hier zou je echter denken dat men open staat voor andere perspectieven. Het maakt een groot verschil als je deelt en spreekt vanuit je ego of vanuit je kracht en wie je werkelijk bent. Uit mijn observatie blijkt het dus goed mogelijk dat er weliswaar collectief bewustzijn is, maar geen kennis over het ego en de zelfreflectie die hier bij hoort.

Wanneer je geen reacties van anderen wilt ontvangen, betekend dit eigenlijk dat je zeer ontvankelijk bent voor de energie die hierdoor verandert in jou. In de vorm van emoties of angsten die worden getriggerd. Misschien zul je na het horen van zo’n reactie een veroordeling ervaren met samenhangende gevoelens van onzekerheid en onkunde, misschien, mischien..

Alles waarvan je denkt, oh god, maar als een ander dit van mij ziet of oh god, als een ander hier zijn mening over uit.. heeft te maken met je ego! Hoe waar het ook is dat je ergens eigenlijk vanuit een liefdevolle intentie wilt werken.  Je kabbelt het liefst oordeelloos verder om zo weinig mogelijk frictie te veroorzaken voor een zo hoog mogelijk(zelf verzonnen) resultaat.

Gelukkig werkt dit niet op die manier.

Boodschap van mijn gidsen

Ik worstel een beetje met of ik hier op reageren moet. En wat voor reactie geef ik dan naast een liefdevolle? Ik weet dat ik een voorloper ben in het hogere bewustzijn, ik weet dat ik een spiritueel leraar ben en daarin een grote taak mag vervullen, maar ik weet ook dat ik geen leraar-leerling positie wil aannemen zoals we dat allemaal kennen. Ik wil delen vanuit onvoorwaardelijke liefde. Dus in mijn reacties mag ik mijn verwondering naar de persoon die met zijn ego spreekt loslaten. Voor ik een reactie geef kan ik invoelen of deze persoon überhaupt ruimte voelt voor commentaar, zo zal die dat immers zien. Of kleur ik nu zelf al te veel in? Moet ik alles open laten en niet twijfelen aan eventuele ondoorgronde wegen van wijsheid, welke weg die ook maar kiest te gaan?

Het gebeurde me een halfuurtje geleden bij het reageren op een redelijk geforceerd positieve challenge inluiding. Ik wilde graag aanvullen op haar inspiratie en een tip geven voor extra richting. Maar dit werd direct geblokkeerd en of ik me wel aan haar spelregels kon houden.. hmmm, ik voelde hierbij een vertrouwd maar inmiddels vervreemd impuls opkomen om haar wel even de waarheid te vertellen. Grappig, dit komt vast doordat ik vanavond vlees heb gegeten en dat mijn trilling wat is gedaald.

Ik voel haar energie en de onrust die komt door een aantal soortgelijke reacties op haar post. Uiteindelijk besluit ik in te voelen op wat ik hoor te doen en geef ik toestemming aan onze gidsen om via mij te spreken. Ik kreeg een helder antwoord dat zij een langer proces nodig heeft en momenteel aan het doormaken is door middel van deze challenge.

Ik heb genoeg gezegd en het is goed zo, ik geef het topic weer terug aan haar en ik verlaat de onrustige energie met een zachte wind van liefde om aan haar terug te zenden.

Tegelijkertijd ontvang ik een berichtje over een oude vriend die worstelt met zijn zelfbeeld. Hij zit hoog in zijn emoties en is vooral boos en verdrietig. Ik krijg een heel verhaal over me heen en ik voel de energie als een stortvloed op me af komen.

Ho stop, in mijn reactie naar hem toe probeer ik minder hard te zijn als dat mijn vurige energie is kortdaad als ik ben. Ik reik hem wat wijsheid aan, maar hij blijft door ratelen en het enige wat ik  nog kan doen is aangeven dat hij mijn woorden niet hoort. Op die manier probeer ik hem terug te laten blikken op wat ik heb gezegd, want ik weet immers dat hij hier waardevolle lessen uit kan halen.

Weer luistert hij niet en ik vraag mijzelf af waarom ik zo hard probeer om iemand de lessen in te laten zien die hij keer op keer naar zijn hoofd geslingerd krijgt, maar weigert om te zien? Ik zie een jongentje dat zichzelf ziet als een slachtoffer en praat over dat hij een krijger wil zijn en maar niet snapt waarom dit hem niet lukt.

Ik besef me dat dit gesprek nutteloos is. Ik vertel hem dat ik niet mee kan gaan in zijn emotionele processen, dit is iets waar ik hem niet bij kan helpen, daar moet hij zelf door heen gaan en mij kost het teveel energie.

Eenmaal uit al die ego energieën vraag ik me af waarom ik dit allemaal over me heen krijg? Maar dan herinner ik me dat ik dit zelf heb aangetrokken met mijn uitspraken als ‘een kunstenaar kan geen kunst maken omringd door andere kunstenaars’. Ik heb letterlijk gevraagd om te leven door te ervaren en ik weet dat dit betekend dat ik middenin het leven moet gaan staan zodat ik me kan verwonderen over wat er nou precies gebeurd.

Het is niet mijn taak om vanuit de wolken mensen te helpen. Het is mijn taak om vanuit hier, op de grond, misschien wel vanuit het midden van de grootste chaos een lichtbaken te vormen en te spiegelen zoals alleen een lichtmeester dat kan. Niet forcerend positief, geen leraar-leerling verhouding, maar oprecht voorop lopen met onvoorwaardelijke liefde.

Het kan dus zijn dat af en toe mijn trilling wat verlaagd. We zitten immers in een grote verschuiving van niet één maar twee dimensies! De derde dimensie komt bijna aan zijn einde en in de vierde is nog een heeeeeeele hoop te doen. Vanuit de vijfde kan ik maar zoveel procent bereiken..

Helder, heel duidelijk is het nu. De boodschap die ik vanavond heb gekregen is dat ik, Amber, een lichtbaken ben die schipper tussen de drie dimensies van dit moment. Ik ervaar, projecteer en inspireer en zal dit doen tot het einde van mijn aardse lichaam.

 

Aanvulling

Een tweede inzicht is zojuist(later op de avond) binnengekomen:

Ik krijg situaties op mijn pad waarin ik zelf heb gestaan. Pas geleden was ík het die een challenge uitzette en was het míjn verlangen naar controle die misschien wat beter herleid had mogen worden en zo kan ik nog wel even verder.

Met mijn vers verkregen inzichten reageer ik op anderen. Dit betekend niet dat ik niet met onvoorwaardelijke liefde deel. Maar het betekend zeker wel dat ik hiermee zelf ook nog stukken aan het verwerken ben. Deze berichten trekken mij niet voor niets aan.

Ik ben ook maar een mens, hoe verlicht dan ook. Ik ben de laatste tijd wel gaan inzien dat het júist belangrijk is om het aardse te ervaren, hoe intens en ‘lelijk’ het soms ook kan zijn.

Ik sta trouwens open voor jouw beleving of hoe jij dit stuk ervaart, geef vooral je reactie als je die wilt delen!