Volle maan 11 februari- blogbericht

Ik en mijn pad, mijn pad en ik gaan tegenwoordig hand in hand. Huppelend door t leven met af en toe een goeie pauze om op adem te komen. Ik ben begonnen met het vieren van het leven, het accepteren van mijzelf als het middelpunt van mijn universum en daardoor veel heler naar anderen kan reiken, die net zo goed deel zijn van dit alles.

Vandaag dacht ik na over intuïtieve groei en stabiliteit. Beide brengen warmte, maar hebben de neiging elkaar uit te sluiten.
Ik zit enorm in de spirituele ontwikkeling en mijn derde oog is wagenwijd geopend, waardoor ik samenwerk met miss intuïtie.. dit maakt dat ik vaak keuzes maak op gevoel en die keuzes kunnen van moment op moment verschillen.

De ene week bestaat mijn wereld uit zus en de andere wereld bekijk ik alles zo. Ik ben flexibiliteit in levende lijve en toch verlang ik naar stabiliteit.
Of is dit een conditionering? Iets wat ik altijd heb geleerd om te zoeken, te willen en ervaren?

Stabiliteit heeft mij eigenlijk nog nooit grote ontwikkelingsmogelijkheden gebracht. Oke, nu jok ik, want sinds de geboorte van mijn dochter ben ik voornamelijk bij huis, wat in mijn ogen stilstand betekend. Maar voor haar heeft het een thuishaven gecreëerd en stabiliteit.

Ik heb een huisje boompje beestje opgebouwd toen de grond onder mijn voeten weg getrokken werd. Ik heb de keuze gemaakt om toen een leven te bouwen wat een veiligheid geeft.
Tegelijkertijd voelde ik me gevangen en ver verwijdert van wat ik hoor te doen. Puur omdat ik gewend was om altijd vanuit impulsen te leven. Nu heb ik rekening te houden met nog een mens. Mijn verantwoordelijkheid is toegenomen en daarbij vergeet ik soms de verantwoordelijkheid over eigen geluk.

Mijn vrijheid ingeruild voor een prachtig meisje + een nieuwe liefdesdimensie die ik elke dag meer en meer leer kennen in mijn rol als moederzijnde.
Door deze ervaren stilstand ervaarde ik dat ik andere wegen van expressie en uitdraging van mijn verlangens mocht onderzoeken. Mijn verlangens(en ik, mijn essentie) bleef immers al die tijd hetzelfde.. de uitvoering daarvan werd alleen iets gecompliceerder.

Daarbij heeft mijn dochter véél meer aan een moeder die het leven lééft dan een moeder die vóór haar dochter leeft. Wij hebben allebei onze eigen belevingen en manieren om onze essentie te leven. & dat is óke, dat is meer dan oké, dat is fantastisch!

Inmiddels weet ik dat er honderden wegen zijn naar Rome en t fijn is om je niet vast te spijkeren op een ingestudeerde vorm van jouw realiteit.Toch komt het telkens weer naar voren. Bij beslissingen die ik moet maken weeg ik het weer af: stabiliteit of intuïtie? Dat -laatste gaat ook vaak gepaard aan impulsiviteit. Misschien is de één wel de langste weg- de naar binnengekeerde en de ander de korte overrompelende ervaringsrijke weg waarvan je een paar weken moet bijkomen.

Ik weet inmiddels dat beide wegen oké zijn, mijn pad, mijn weg die wacht wel op mij. En zelfs als ik even afwijk. Ben ik alsnog dáár waar ik hoor te zijn en kom ik mijn lessen tegen net zolang totdat ik ze aanga en leer integreren.

Super interessant zulke matters of the mind.

Op dit punt in mijn leven sta ik wéér voor een grote beslissing. Ik neig naar stabiliteit omdat mijn dochtertje daar zich het meest veilig bij voelt.. zij houdt niet zo van directe veranderingen. Mijn verlangen daarentegen schreeuwt om een weer eens spontaan halsoverkop beslissingen te nemen.

Op zo’n moment zou ik willen dat het leven zou zeggen, weet je wat? -neem maar een keuze. Spring maar en als het niet fijn uitpakt dan doen we alsof er niks gebeurd is en spoelen we terug tot voor t moment dat je die keuze maakte. Dat zou ik fijn vinden!- denk ik..

Alhoewel je dan nog niet weet wat de beste keus is. Is het immers niet altijd een leerweg die we mogen bewandelen? Je maakt altijd een beslissing, je gaat voor één van de twee opties in dat momentum van kokervisie zie je enkel datgeen waar je tussen twijfelt. Alsof de rest niet bestaat..

&Niemand van buitenaf kan je helpen! Ga je kaartleggen? Krijg je wat hints. Ga je naar een medium? Word je verteld waar je nu staat… sja tis wel duidelijk dat t toch echt mijn eigen beslissingen moeten zijn. En weet je? Ik neem die verantwoordelijkheid aan. Want als ik naast mijn intuïtie kan intunen op mijn goddelijkheid ben ik afgestemd om te voelen wat ik hoor te doen. Ook al zijn waarschijnlijk beide opties hartstikke valid en vind mijn dochter het prima zolang ik vanuit mijn hart leef <3

Tot zover mijn maan inzicht 🙂 ik ben benieuwd wat ik ga doen. De nieuwe energie gaat me vast helpen!

Happy days for all of you, thanks for reading<3