Daar zit je dan. Na een heerlijke week Sardinië. Een retraîte voor mijzelf. Een week van bezinning, verbinding en liefde. Weer weten waar ik voor sta.

Maar bovenalles weer “thuis” zijn in Sardinië. Want want was het fijn om 1 te zijn met de natuur en met het leven. ‘S Ochtends mediteren en yoga doen op het strand, samen leven met mijn lieve familie die zo gelijkgestemd is met mij en genieten van de heerlijk momenten dat ik Nelani en Arayla weer vrij zag spelen.

Het ontwaakte het innerlijke kind in mij. Mijn droom werd een realiteit in de staat van Zijn die ik bereikte.

Op een avond was ik zo duizelig dat ik niet goed wist wat me overkwam. Amber, mijn zus, begeleidde me door in te voelen op mij en ze zag gouden energieën door me heen stromen. Ik zou nooit meer dezelfde zijn als die ik was geweest. En dat voelde ik ook echt. Tijdens die avond voelde ik me werkelijk verlicht. Ik voelde me verreikt. Alle ideëen van onzekerheid over mijzelf en mijn eigen zijn en kunnen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Zonder aarzeling vertrouwde ik op de krachtige ingevingen die ik kreeg en beelden die ik zag en ik ontdekte mogelijkheden om anderen te verlichten die ik nog nooit eerder wist te hebben. Ik voelde me krachtig en verbonden. Als ik de hele wereld aankon. Helemaal in mijn element. Heerlijk was dat!

Sinds toen probeer ik dat gevoel weer te herpakken. En dat viel niet mee. Na dit geweldige hoge gevoel, was de zwaarte alleen nog maar heftiger voor me. Ik bleef verlangen naar ditzelfde gevoel. En de vervulling van dat verlangen zocht ik, zoals we allemaal automatisch doen, vanuit mijn mentale denk “kracht” buiten mezelf. Als ik me maar fysiek goed voel, als mijn omgeving maar geen druk uitoefent, als het thuis maar in balans is. Allemaal factoren die ik vanuit mijn innerlijke onrust altijd beïnvloed.

 

Pas tijdens het uitschrijven van dit blog ontdek ik weer mijn onbewuste patroon waarin ik even vergeet om stil te staan bij mijzelf. Het is ook niet voor niets volle maan, waarin er weer mooie inzichten mogen vrij komen. Even weer meevaren met mezelf. Zonder woede, zonder verdriet of afgunst. Gewoon vanuit flow. Mee flowen met deze maan. Niet forceren, niet dingen moeten van jezelf, maar gewoon kijken hoe het gaat en wat er op je pad komt.

Ik voel weer een rust in mezelf komen en omarm mijn ego zelf die weer even op hol was geslagen. De overgang van Licht naar de zwaarte  nogmaals ervaren triggerde veel in me. Toen onbewust, nu bewust. Zodat ik het kan transformeren en het Licht in mezelf kan gaan vestigen.

Mijn hoofd ratelt nog een beetje door over wat ik dan kan doen om dat te bereiken. Maar van binnen voel ik alweer dat juist aanwezig zijn in het hier en nu, en voelen wat belangrijk is voor mij in dat moment wel aan gaat duiden welke handelingen daarbij horen.

Op naar het Lichtje in mezelf

Liefs Tamara